پاسخ : بطور يقين اين سوال شما دربرگيرنده خيلى سوالات ديگر هم مى باشد، از نظر علمى زيان آلودگى هاى صوتى غير قابل انكار است، اما اهداف روزه سكوت فقط خلاصه به رهايى از امواج منفى و يا خوددارى از پُرحرفى نيست، بلكه هدف اصلى از روزه سكوت شكوفا كردن استعداد شنوايى باطنى است، و هدف ديگر ممانعت از گفتگو كردن باسايرين در مورد موضوعى است كه ادراك آنان از درك آن موضوع عاجز است، هدف ديگر رسيدن به طول موج حقيقى اصوات روحانى مى باشد.

ساده ترين مثالى كه مى توانم بزنم آنست كه اگر دو يا چند نفر همزمان با هم صحبت كنند علت و هدف از صحبت كردن معلوم نخواهد شد، ضمن آنكه نتيجه خاصى هم بدست نمى آيد، بنابراين وقتى يك نفر صحبت مى كند، نفر دوم بايد با كمال دقت سكوت كند تا منظور گوينده را بفهمد.

البته بنده در اين مختصر قصد ندارم طريقه سكوت كردن از نظر عرفانى را بيان كنم، بلكه فقط در پاسخ سوال شما مى توانم عرض كنم ، براى آنكه ما موفق به انجام سكوت معنوى شويم، اولا بايد پارازيت هاى فراوانى كه بسوى ما مى آيند را قطع كنيم، و بيهوده وقت و زمان خود را صرف شنيدن مطالبى كه مفيد نيست ننمائيم، دوماً آنكه از امواج منفى كه در فكر ما غوغا ها مى كند دورى نمائيم.

بنظر بنده صدماتى كه ما از ناحيه افكار منفى و خيالات باطل كه در سر مى پرورانيم بيشتر از افكارى است كه از بيرون سراغ ما مى آيد، بنده مى توانم تلويزيونم هر زمان خاموش كنم، ولى خاموش كردن سوييچ افكار نادرست و خيالات باطل كار ساده اى نيست. بنابراين نمى توان در گوشه اى نشست و با كسى صحبت نكرد و اسم اين عمل را روزه سكوت گذاشت، بلكه زمانى مى توان واقعا روزه سكوت گرفت كه اولا هيچ گونه هرج و مرج فكرى نداشت و دوماً با نظر راهنما و با توجه به رعايت شرايط در زمانى خاص به خلوت رفت و در را بر هر گونه صدا و صوتى كه از خارج وارد مى شود را بست. بنحوى كه گوئيا گوش انسان كاملا قوه شنوايى را از دست داده باشد. و فقط در اين حالت است كه انسان به معناى واقعى سكوت واقف مى گردد، و در مرحله عاليتر گوش باطنى قدرت دريافت امواج ملكوتى را پيدا خواهد نمود.