پاسخ: ابتدا بايد معنى واقعى نعمت هاى الهى را بدانيم، زيرا بعضى از نعمت هایی كه ما بابت آن از خداوند تشكر مى كنیم در واقع نِعم الهى نيستند بلكه منقبت هستند. بنابراين بايد ابتدا نعم الهى را در كلام الهى بيابيم.

در كلام خداوند سه نوع نعمت وجود دارد:

• نعمت عام كه براى عموم است، براى مثال نعمت وجود خورشيد براى تمام انسانها بلكه تمام موجودات است، داشته قوه بينايى و يا شنوايى و گويايى براى تمام انسانهاست (بغير از تعدادى اندك) كه باز كثيرى از ما انسانها قدر همين نعمتها را نمى دانيم و خوب نمى بينيم و خوب نمى شنويم و خوب حرف نمى زنيم.
• نعمت دوم نعمت خاص است، كه خاص گروهى است كه با هدايت راهنمايان معنوى در راه مستقيم به سير و سلوك مى پردازند.
• نعمت سوم، نعمت خاص الخاص است كه مخصوص آنانى است كه توفيق ملاقات با خداوند نصيبشان شده است. و مسلما در هر مرحله از مراتب فوق زمانى مى توان شكر نمود كه سالك به عينه در حقيقت آن نعمت قرار گرفته و مستفيض شده باشد.



هر عملى و هر گفتارى كه خلاف راه معنوى باشد منقبت است (منقبت يعنى رنج، گرفتارى، ناآرامى) و هر عملى و گفتارى كه در راستاى حقيقت باشد نعمت است (نعمت يعنى آرامش …)

بنابراين هر انسانى كه از نعم الهى فيض برده باشد بخوبى مى داند كه قادر به شكر نعمت هاى الهى آنگونه كه شايسته است نيست، ولى بر اساس ادب و آداب معنوى از نعمتهاى الهى با ساده ترين واژه هاى خالصانه شكر ولى نعمت خود را بجا مى آورد.