هر انسانى در هر رشته ويا كارى كه مى كند اگر به آن درجه از تبحر و مهارت رسيده باشد در آن رشته و يا كار خاص صاحب نظر است، بعبارتى نظر او در انجام و يا عدم انجام كارى و يا عملى مقدم بر نظرات كسانى است كه با او همكار هستند. آنچه عرض شد يك تعريف كوتاه از صاحب نظر است، اما از منظر عرفانى صاحب نظر معنى و مفهومى كاملا خاص دارد، در عرفان نظر به مفهوم اعلم تر بودن نظرى بر نظرى ديگر نيست، بلكه نظر به معنى نگاه بهمراه توجه كامل مى باشد، و صاحب نظر يعنى مرشد و يا پير كه به حال سالك نظر مى كند و يا به او توجه مى كند.

جناب صادق سرمد غزل شيوايى در مورد صاحب نظر دارند:
ميخانه اگر ساقى صاحب نظرى داشت
ميخوارى و مستى ره و رسم ديگرى داشت
پيمانه نمى داد به پيمان شكنان باز
ساقى اگر از حالت مجلس خبرى داشت

استنباط بنده از دو بيت فوق آنست كه كسانى در سلك مرشد در ميخانه نشسته اند بدون آنكه صاحب نظر باشند و بدانند كه رسم مستى و ميخوارى (منظور باده نوشيدن و مست شدن از باده وحدت است) چيست به هر كسى پيمانه نمى داد، زيرا پير صاحب نظر توجه به ظرفيت و استعداد باطنى به سالك دستوراتى (منجمله ذكر) مى دهد، بنابراين ساقى كه همان پير ميخانه باشد داراى صاحب نظر است، چنانچه گفته مى شود يك نظر پير به از صد چله (چله يعنى چله نشينى، به خلوت رفتن در مدت چهل شبانروز).

حضرت حافظ مى فرمايد:
آنان كه خاك را بنظر كيميا كنند
آيا بُود كه گوشه چشمى بما كنند