حجاب از نظر عرفان (قسمت اول)
از نظر عرفانى حجاب به معناى آنست كه انسان به دلايل مختلف از كشف و شهود معنوى محروم شده باشد، بنابراين معنى حجاب در عرفان بسيار وسيع است زيرا عالم ماورائى داراى مراتب بسيارى است و چه بسا سالكى به مرتبه نخست معنوى واقف باشد اما از مرتبه بعدى خبرى نداشته باشد. با تعريف فوق انسان محجوب كسى است كه عوالم روحانى و معنوى بر او پوشيده باشد. به عقيده بنده بزرگترين خدمت عرفا در طول تاريخ آن بوده و هست كه مردم را از مضرات حجاب آگاه نموده و آنان را بسوى كشف حقايق معنوى و سپس رويت مراتب عالى عرفانى نمايند.
اما مراتب حجاب مختصراً به شرح زير مى باشد:
- حجاب علم
- حجاب نورى
- حجاب شهودى
- حجاب عبادى
- حجاب اكبر
- حجاب عزت
- حجاب اوليا
- حجاب قدرت
- حجاب اخلاقى
- حجاب خواطر نفسانى
- حجاب دنيا
- حجاب عقبا
- حجاب تكبر
- حجاب طمع
- حجاب بُخل
- حجاب جاه و رياست
- حجاب ريا و تظاهر نمودن
- حجاب لذائذ دنيوى
هريك از حجابهاى فوق مى تواند سبب محروميت انسان از قرب الهى شود، حجاب مى تواند آنچنان لطيف و نازك باشد كه فرد محجوب حتى تصور نكند كه داراى حجاب است و يا حجاب آنچنان ضخيم باشد كه انسان حتى باور اينكه عالمى غير از عالم معنوى وجود دارد را باور نكند.
ادامه دارد…
